Weken voorafgaand aan het moment slaat de twijfel toe. Ben ik goed genoeg voorbereid? Hoe zou het parcours zijn? Een gevecht tegen het stemmetje in mijn hoofd dat schreeuwt: “je kan het niet!” De Spartan Beast blijkt een uitdaging waarvoor ik, naast fysieke obstakels, heel wat mentale hobbels moet overwinnen. En dan is de wedstrijddag daar, en slaat twijfel om in vastberadenheid. Een omslag in mezelf die ik ook weleens tegenkom in de duurzaamheidsopgave. Ook dan vraag ik me soms af of de dingen die ik doe wel betekenisvol genoeg zijn en voldoende bijdragen. Nieuwe energie kan ik vinden in het plezier dat ik haal uit het samenwerken met anderen aan duurzame oplossingen.
In alle vroegte naar de startlijn, waar alle atleten zich vol energie voorbereiden. Een warming up met 40 anderen, rennen, springen en uiteraard burpees met een metal versie van Eye of the Tiger galmend uit de speakers. Een energieke start van de Beast, een halve marathon met 30 obstakels. Door hier met z’n allen bezig te zijn met eenzelfde doel, sta je direct met elkaar in verbinding. Iets wat ik ook heb met anderen die zich dag in dag uit inzetten voor klimaatvriendelijke keuzes, zoals de Duurzame Jonge 100; jonge koplopers met mooie duurzame initiatieven.
Onderweg. Smalle paadjes dwars door het bos en tal van obstakels, zoals een emmer met 30 kilo grind meesjouwen, 100 meter tijgeren onder prikkeldraad door, en muren van wel 3,5 meter hoog. Elk obstakel voelt als een grote uitdaging, en tegelijkertijd als een kleine overwinning. Ook de weg naar klimaatvriendelijke keuzes is lang en niet zonder obstakels. Het vieren van kleine en grote overwinningen helpt mij beseffen hoeveel er al wél gelukt is. Zoals de inzichten die ik anderen heb kunnen meegeven over de impact van hun keuzes op duurzaamheid. Of ons initiatief Omgekeerd Aanbesteden dat we in korte tijd van ‘wild idee’ naar succesvolle gunning brachten, en anderen triggert en inspireert.
Huilend kom ik over de finishlijn, het was afzien, doorzetten en genieten. Met een resultaat om te vieren: ik heb mijn eerste Spartan Trifecta in de wacht gesleept. Van een Spartan Race weet je van te voren hoe lang het parcours is en dat je onderweg zo’n 30 obstakels tegenkomt. Dat is op onze weg naar duurzaamheid niet het geval. Het is een kwestie van lange adem. Niet opgeven en jezelf continu overtreffen. Wat mij helpt is ook stil te staan bij wat er wél goed gaat. Zoals de bereidheid in de sector om de meest duurzame oplossingen niet meer te zien als ‘de groene variant’ maar mee te nemen als voorkeursvariant. Door te zien hoe we zo langzamerhand onze excuses achter ons laten en onze schouders zetten onder klimaatvriendelijke oplossingen.
Excuses don’t live here, results do.
Aroo!
Dit artikel is reeds verschenen in Cobouw
