Ontregelen is topsport

Martin Doeswijk

Ik verveel me geen moment als de gelouterde hockeytrainer Marc Lammers in rap tempo anekdotes en mooie paralellen tussen topsport en ons dagelijkse werk vertelt tijdens de opleiding Master in Business Learning bij Arpa. Om ons te paaien vertelt hij ook dit grapje: waar topsporters zich maar één of twee keer per week uitsloven en een topprestatie leveren, doen wij dat in het bedrijfsleven 40 uur of meer per week. Natuurlijk moet ik dit relativeren en erkennen dat het leven en trainen van sporters volop in het teken staat om juist tijdens die ene wedstrijd te vlammen. Desondanks is het voor mij duidelijk dat de relatie tussen (top)sport en bedrijfsleven evident is; het spreekt mij niet alleen aan, maar het biedt mij ook een lonkend perspectief om er alles uit te halen wat erin zit.

Nu heb ik onlangs gemerkt dat dit ook geldt voor verhuizen, één van de meest ingrijpende zaken in een mensenleven. Deze zomer maakte ik er twee mee. Samen met vriendin en dierenschare verlieten we de stad voor een droomhuis op het platteland. Ook op het werk moest er ingepakt worden om ruimte te maken voor een prachtig verbouwde nieuwe werkplek. En waar mijn kantoorspullen beperkt zijn tot laptop, enkele printjes en een locker met wat persoonlijke zaken, moest de huisraad ordentelijk in zo’n 150 dozen gestapeld worden. Eerder al verdwenen in ongerede geraakte spullen naar de kringloop, stortplaats of oud-papiercontainer. 

Het samenspel met de verhuizers bleek subliem: zij stuurden de dozen ruim op tijd, ik regelde een parkeerplek voor de deur in onze krappe straat. Onze ‘daily stand’ op de dag zelf bestond uit een korte rondleiding door alle vertrekken en het doorspreken van het verhuisplan. Ik keek mijn ogen uit: de verhuizers hadden elk hun taak, werkten in een flow vertrek voor vertrek af en binnen de kortste keren was alles consciëntieus in de verhuiswagen gestapeld. Onze beste bijdrage aan dit geheel was vooral om ervoor te zorgen dat we niet teveel in de weg liepen.

Aan deze verhuisdag moest ik denken toen ik afgelopen weekend het artikel ‘Zoveel regels, dat voelt als wantrouwen’1  las. Nergens iets gemerkt van onzinnige regels, procedures en checklists voor, tijdens of na onze verhuizing. Dat is heel wat anders in de al decennialang uitdijende bureaucratie in de zorg die iedereen wel zal herkennen. Als ervaringsdeskundige lukt het me inmiddels amper nog om in mijn eigen werkkring alle overbodige regels, procedures en checklists niet te zien.

Laten we daarom afspreken ook hier de boel (overbodige regels) bij het grof vuil te zetten en te ‘verhuizen’ naar een regelarme omgeving. Dit vereist de discipline van een topsporter en, analoog aan een verhuizing, een soms wat stressvolle tijd. Mijn nieuwe adagium: niet meer vertrouwen op een formulier, maar in plaats daarvan vertrouwen in elkaars expertise!

Echt wennen zal het denk ik nooit, verhuizen, maar door een goede voorbereiding, de juiste hulpmiddelen en hulp, mag het resultaat er wezen. En na de warming up, een flinke aanloop en tot slot een ultieme eindspurt geniet ik nu dagelijks van een fantastische plek om te wonen en te werken! 

Ontregelen is topsport. Ik kan het iedereen aanraden.

[1] Regeldruk in de zorg. Zoveel regels dat voelt als wantrouwen. NRC, 26 augustus 2017

Hoe kunnen wij u helpen?

Leg uw vraagstuk voor aan onze experts, wij adviseren graag.